"Με το ένα και με τ\' άλλο καταλήγω -χωρίς να καταλήγω πουθενά- σ\' ένα αφελές συμπέρασμα, του τύπου ότι καμιά φορά ο θάνατος φοβάται τον εαυτό του θανάσιμα, γιατί αν κάνεις μια έτσι, πιάνεις στον αέρα ένα κλαδάκι κερασιάς απ\' όπου κρεμιέσαι, αιωρείσαι θέλω να πω, σαν εκκρεμές που δείχνει το χρόνο μιας αιωνιότητας που είναι δική σου και των άλλων, που είναι της απεθαντης αγάπης, γι\' αυτό ας φάμε τώρα λίγα κεράσια να κοκκινίσει η γλώσσα της γραφής μας, να κοκκινίσουν τα πικρά χείλη της απελπισίας μας".